Για τη Βουλίτσα

Με αυτόν τον ήλιο και μετά από 9 ημέρες, ήρθε η ώρα να το μοιραστώ.

Από την Παρασκευή 13/3/2015 η αγαπημένη μου Βουλίτσα δεν μου κάνει πια παρέα. Αγναντεύει τη θάλασσα του κόλπου της Βουρβουρούς, στη ρίζα ενός πεύκου σε κάποιο από τα λοφάκια της περιοχής. Έζησε 18 χρόνια.
Η Βουλίτσα μου γεννήθηκε στις 16/3/1997 και έζησε 18 χρόνια παρά 3 ημέρες (αν η ημερομηνία της γέννησής της είναι σωστή). Μαζί περάσαμε 17 χρόνια. Μετακόμισε σε εμένα από τις κλινικές της κτηνιατρικής μόλις ολοκληρώθηκε το πείραμα που συμμετείχε. Ήταν η δεύτερη γάτα μου. Τη διάλεξα ανάμεσα σε άλλα 21 γατιά για το χαρακτήρα της, μιας και η πρώτη μου γάτα η Γκαμπριέλα, ήταν λίγο δύστροπη και δεν ήθελε κανένα άλλο γατί στο σπίτι μας (μεταξύ μας, σχεδόν ούτε άλλον άνθρωπο ήθελε η Γκαμπριέλα, αλλά αυτή είναι μία άλλη ιστορία).

Ήταν και μία κουκλίτσα έτσι ασπρόμαυρη και μεταξένια με τα τεράστια μουστάκια της. Είχε ένα ήπιο, ζεστό και τρυφερό χαρακτήρα, ενώ ταυτόχρονα διεκδικούσε με επιμονή και υπομονή αυτό που ήθελε. Ήταν το πιο όμορφο γατί που υπήρχε στην περιοχή των… διαμερισμάτων μου, που δεν ήταν και λίγα (;-))). Ζήσαμε μαζί διαδοχικά σε 4 σπίτια, αλλάξαμε 2 φορές πόλη και ταξίδεψε μαζί μου σε 3 διαφορετικές πόλεις συνολικά.

Μέχρι πριν 3 περίπου χρόνια με περίμενε πάντα πίσω από την πόρτα μόλις γυρνούσα σπίτι ή ερχόταν τρέχοντας αν δεν με είχε ακούσει να φτάνω. Και αμέσως μετά απαιτούσε φρέσκο φαγάκι και την προσοχή μου.

Κοιμόταν πάντα δίπλα μου. Και γουργούριζε σαν κομπρεσέρ. Και όταν γουργούριζε έσταζε η μυτούλα της. Αυτή με τη μαύρη βούλα. Από εκεί και το όνομά της. Βαφτισμένη την πήρα. Και όταν καθόμουν κάπου, ερχόταν και "φώλιαζε" στα πόδια μου ή κολλούσε δίπλα μου ώστε να με ακουμπάει. Μέχρι να βαρεθεί και να φύγει για τη φωλιά της. Το χειμώνα χωνόταν ανάμεσα στο κάλυμμα και το πάπλωμα ή μισοάνοιγε με τη μουσουδίτσα της την ντουλάπα και καθόταν κάτω από κρεμασμένα ρούχα. Το καλοκαίρι την έβρισκα όπου είχε ρεύμα ή κάτω από το κρεβάτι. 

Στα νιάτα της ήταν εξαιρετικά κοινωνικό γατί. Όποτε είχα κόσμο στο σπίτι διεκδικούσε το χώρο της, αγκαλιές και χάδια. Και είχε μεγάλη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους.

Για πολλά χρόνια -μέχρι που άρχισε να γερνάει- είχε σαν παιχνίδι –μέσα στα άλλα- να πίνει νερό από τη βρύση. Κάθε φορά –μα κάθε φορά- που καταλάβαινε ότι κατευθυνόμουν προς το μπάνιο, έμπαινε τρέχοντας πριν προλάβω να κλείσω την πόρτα και πηδώντας στο νιπτήρα απαιτούσε να της ανοίξω τη βρύση για να παίξει με το τρεχούμενο νερό. Ε, έπινε και λίγο.
 

Όταν πέθανε η Γκαμπριέλα, η πρώτη μου γάτα, για αρκετό καιρό μετά γυρνούσε όλο το σπίτι ψάχνοντάς την και νιαουρίζοντας. Όμως, ένα χρόνο μετά, την ημέρα που έφερα στο σπίτι την τρίτη μου γάτα την Gilda, θύμωσε και ζήλεψε τρελά. Ανέβηκε στον επάνω όροφο και άρχισε απεργία πείνας και δίψας. Κατέβαινε μόνο μια φορά την ημέρα για να πάει στην άμμο της [οι γάτες είναι εξαιρετικά καθαρές]. Ούτε φαγητό, ούτε νερό. Με ανάγκασε να της μεταφέρω φαγητό και νερό στην "αυτοεξορίας της" . Μετά από δύο εβδομάδες άρχισε να κατεβαίνει σιγά – σιγά κάτω. Με τον καιρό άρχισε να μειώνεται η ζήλια της και να φροντίζει το μικρό.

Ήταν γεμάτη περιέργεια για τα πάντα. Κάποια μέρα, άρχισε να παίζει με μια νάιλον σακούλα που είχα αφήσει στο πάτωμα της κουζίνας, καθώς τακτοποιούσα τα πράγματα στη θέση τους. Έμπαινε και έβγαινε σε αυτή, και δεν ξέρω πως -εγώ τακτοποιούσα- πέρασε το μπροστινό της πόδι στο ένα χερούλι της σακούλας, μπλέχτηκε, δεν μπορούσε να απελευθερωθεί και καθώς η σακούλα έκανε θόρυβο, τρόμαξε και άρχισε να τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα γύρω -γύρω στο σπίτι πατώντας, κυριολεκτικά, πάνω στους τοίχους. Δεν προλάβαινε να την πιάσει το μάτι μου. Πως βλέπουμε στα καρτούν, ακριβώς έτσι.

Σχεδόν σε όλη της τη ζωή διατηρούσε ζωντανό το ένστικτο του κυνηγού. Αργά κάποιο καλοκαιρινό βράδυ ακούγωντας περίεργους ήχους σε κάποιο σημείο του σπιτιού πήγα να δω τι συμβαίνει. Με ακολούθησε κατά πόδας και η Γκαμπριέλα (η πρώτη μου γάτα). Καθώς ανάβω όλα τα φώτα, βλέπω τη Βουλίτσα στο σαλόνι με μία νυχτερίδα στο στόμα. Βγάζω μια φωνή έκπληξης (στα όρια του τρόμου), με κοιτάζει, τρομάζει από εμένα, αφήνει κάτω την ζαλισμένη από το φως νυχτερίδα και βρισκόμαστε τρία πλάσματα παρατεταγμένα σε ημικύκλιο, να κοιτάμε έντρομες (τουλάχιστον εγώ) - έκπληκτες (περισσότερο οι γάτες μου) τη νυχτερίδα. Όπως καταλαβαίνετε ήμουν η μόνη που μπορούσα να χειριστώ την κατάσταση. Ευτυχώς, η νυχτερίδα δεν είχε τραυματιστεί και έτσι μέχρι να πάω να φέρω κάτι για να την παγιδεύσω -λέμε τώρα- κατευθύνθηκε μόνη της προς το σκοτάδι και τη σωτηρία της (μας).

Ένα άλλο πρωινό, καθώς ετοιμαζόμουν να φύγω για το γραφείο εμφανίστηκε μπροστά μου γεμάτη περηφάνια με ένα σπουργίτι στο στόμα. Ήρθε περήφανη να μου καταθέσει το τρόπαιό της. Ξαφνιάστηκα και έβαλα τις φωνές (ακόμα μια φορά), τρόμαξε και η Βούλα, άνοιξε το στόμα και το σπουργίτι απελευθερώθηκε (ευτυχώς ήταν ζωντανό) και έφυγε πετώντας. Η καημένη η Βουλίτσα νόμιζε ότι τη μάλωσα και νιαουρίζοντας γυρνούσε σε όλο το σπίτι ψάχνοντας το θήραμά της, απαρηγόρητη για το χαμένο θυσαυρό, κοιτάζοντας με με παράπονο και απορία.

Πριν από τρία χρόνια, στα 15 της χρόνια, πρωτοεμφάνισε καρκίνο στο δέρμα. Μαστοκύττωμα νομίζω ότι λέγεται επισήμως. Κάναμε θεραπεία με ομοιοπαθητικά και το ξεπέρασε. Πριν 1,5 χρόνο περίπου διαγνώστηκε με όγκο στον ακουστικό πόρο. Αρνήθηκα να της κάνω αναισθησία για σαφή διάγνωση (καλοήθεια ή μη) και επεμβάσεις, γιατί η Βουλίτσα ήταν ήδη μαθουσάλας, όχι απλά γριούλα. Είχε και αρκετά περισσευούμενα κιλά που θα δυσκόλευαν ακόμη περισσότερο την κατάσταση. Κατέφυγα πάλι στην ομοιοπαθητική, όχι για να τη θεραπεύσω αυτή τη φορά, αλλά για να καθυστερήσω την εξέλιξη και να βελτιώσω την ποιότητα ζωής της μέχρι να έρθει η ώρα της. Τους τελευταίους μήνες εξασθενούσε συνεχώς. Παρόλο που ήμουν σίγουρη ότι αυτό ήταν το σωστό, μου πήρε κοντά τρεις εβδομάδες να αποφασίσω να τηλέφωνήσω στην κτηνίατρο για να της κάνω ευθανασία. 

Παρ' όλη τη δυσκολία μου, τήρησα την υπόσχεσή μου να μην αφήσω κανένα άλλο γατί να βασανιστεί όπως η Γκαμπριέλα. Στην πρώτη μου γάτα, την Γκαμπριέλα, δεν είχα την ψυχική δύναμη να πάρω αυτήν την απόφαση. Δεν μπορούσα να την αποχωριστώ, όχι μόνο γιατί ήμουν σε μία πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου. Το αποτέλεσμα ήταν την αφήσω να πονάει, να λιώνει κυριολεκτικά μέρα την ημέρα και να ταλαιπωρείτε αβοήθητη μέχρι να ξεψυχήσει. Μου πήρε αρκετό καιρό για να συνειδητοποιήσω ότι η ευθανασία είναι μια ακόμη πράξη ευθύνης απέναντι στα ζωντανά πλάσματα που επιλέγουμε να βάλουμε ζωής μας και για τα οποία φέρουμε την πλήρη ευθύνη.

Η Βουλίτσα μου έζησε μια καλή και μακριά ζωή. Χόρτασε χάδια, αγάπη, παιχνίδια και επέστρεψε πολύ αγάπη και τρυφερότητα σε όσους την συναναστράφηκαν.

Όσοι διαβάζουν τα κείμενά μου, γνωρίζουν ότι δεν δημοσιοποιώ συχνά πολύ προσωπικές μου στιγμές. Ένας από τους λόγους που το κάνω σήμερα είναι γιατί θέλω να πω τρία πράγματα στους ανθρώπους που έχουν ή σκέπτονται να συμβιώσουν με κάποιο κατοικίδιο. Για τις γάτες τα ξέρω από πρώτο χέρι. Για τα σκυλιά τα βλέπω σε φίλους.

1. Η υιοθέτηση ενός ζώου είναι μια απόφαση ζωής. Διαρκεί όσο ζει το ζωάκι σας. Ναι, είναι μεγάλη χαρά και σε μαθαίνει πολλά πράγματα για το εαυτό σου και τη συμβίωση. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και μεγάλη δέσμευση, απαιτεί υπευθυνότητα, οργάνωση, έξοδα, υποχωρήσεις και υπομονή. Γιατί θα ζείτε αγκαλιά με τις τρίχες, τις ανάγκες του, θα υποχρεώνεστε σε φίλους για να κάνετε διακοπές ή θα πρέπει να το παίρνετε μαζί σας, θα πρέπει να του αφιερώνετε χρόνο και πολλά άλλα.

2. Στειρώστε τα κατοικίδιά σας, εκτός αν είσαστε βέβαιοι ότι μπορείτε να εξασφαλίσετε καλά σπίτια φιλοξενίας για όλα τα ζωντανά που θα γεννήσουν.

3. Όταν το ζωάκι σας γεράσει και αρρωστήσει –γιατί αυτό συμβαίνει στα ζώα που ζούνε πάρα πολλά χρόνια - μη διστάσετε να του κάνετε ευθανασία. Ακούγετε σκληρό, αλλά είναι σκληρό για τα δικά σας συναισθήματα. Για το ζωάκι σας είναι λύτρωση.

Σας χαιρετώ με δύο πρόσφατες φωτογραφίες της Βουλίτσας μου. Η φθορά των 18 της χρόνων είναι εμφανής. Αλλά για εμένα ακόμα και έτσι θα είναι πάντα η "Βουλίτσα μου".

Μοιραστείτε το άρθρο και εγγραφείτε στα RSS Feeds του Blog

Share Tweet