46 χρόνια. Αυτό που κρατάω

[...] Ναι είναι 46 τα χρόνια. Είναι πολλά και είναι δικά μου. Κοιτάω πίσω. Τι κρατάω λοιπόν; 

46 χρόνια. Ο άνθρωπος στο φεγγάρι, πληροφορική, computer, διαδίκτυο, κοινωνική δικτύωση, ψυχρός πόλεμος, κατάρρευση υπαρκτού σοσιαλισμού, γκρέμισμα του τείχους στο Βερολίνου, θρησκευτικοί πόλεμοι, άλματα στη θεραπεία ασθενειών, αποκρυπτογράφηση του ανθρώπινου γονιδίου, μεταμοσχέσεις οργάνων, βλαστοκύτταρα, θεωρία του χάους, κβαντομηχανική, big bang, AIDS, κλωνοποίηση, λιμοί, σεισμοί, τσουνάμια, διαμελισμός της Γιουγκοσλαβίας, τρομοκρατία, πόλεμοι στη γειτονιάς μας, δικτατορία και μεταπολίτευση, τηλεόραση, μέσα μαζικής ενημέρωσης, ιδιωτικά κανάλια, reality show, διασημότητες, celebrities, άνοδοι και πτώσεις πολιτικών ηγετών έσω και έξω…

Και τόσα άλλα που ξεχνώ γιατί 46 χρόνια είναι πολλά.

Ναι είναι 46 τα χρόνια και είναι δικά μου. Κοιτώ πίσω. «Ούτε που κατάλαβα πως πέρασαν» λέω. Αλήθεια και ψέμα ταυτόχρονα. Όσα έζησα είναι γραμμένα επάνω και μέσα μου. Όμως οι άνθρωποι έχουμε επιλεκτική μνήμη. Ευτυχώς και δυστυχώς.

46 χρόνια 

Είδα τους αγώνες των γονιών μου για ισότητα, δικαιοσύνη και ελευθερία να γίνονται η καθημερινότητά μου –εν μέρει-και μετά να ξεπουλιούνται με χυδαιότητα από επιτήδειους, με αντάλλαγμα χρήμα και εξουσία.

Είδα τα πιστεύω και τις αξίες που επέλεξα, να γίνονται σκάλα κοινωνικής και οικονομικής ανόδου για πολλούς που γνώρισα ή πίστεψα. Ντράπηκα και σάστισα.  Μετά αναρωτήθηκα γι’ αυτά. Έδωσα τις ίδιες απαντήσεις, επέλεξα τις ίδιες αξίες.

Όμως, τα 46 χρόνια είναι πολλά. Και βλέπω αυτούς που ξεπούλησαν αξίες, αξιοπρέπειες και ανθρωπιά να γκρεμίζονται. Και τα όνειρα να βγαίνουν πάλι στους δρόμους, δειλά, ίσως και άτσαλα, να συναντήσουν άλλα ανθρώπινα όνειρα και να διεκδικήσουν μαζί τα ανθρώπινα. Και χαίρομαι.

Αυτο που κραταω;

46 χρόνια λοιπόν… στο σύνολο. 

Πάνω κάτω 25 χρόνια στην αγορά. Την επαγγελματική ντε…

Πολλές δουλειές. Έμπλεξα και με καριέρες. Το ήθελα, το επέλεξα και τα κατάφερα. Έχτισα την επαγγελματική πορεία και ταυτίστηκα με την «εικόνα» μου. Κατάπια την καραμέλα του «γιάπη» και κόντεψα να πνιγώ. Ήταν πολύ της μόδας στα μέσα της δεκαετίας του ’90. Ασυνείδητα υπηρέτησα το σύστημα χωρίς να ενταχθώ σε αυτό. Μην ρωτάς πως γίνεται. Όλα είναι δυνατά στην πραγματικότητα…

Ένας γρήγορος απολογισμός στα επαγγελματικά, λέει «καλά πήγε». Το πήγα και με πήγε. Έχω την τύχη να αγαπώ το βιοπορισμό μου.

Τις περισσότερες φορές όταν ξεκινούσε κάποια καινούργια επαγγελματική διαδρομή,  δεν είχα ιδέα που ακριβώς έμπλεκα. Ευτυχώς. Αν ήξερα από την αρχή, ίσως ούτε που θα δοκίμαζα. Η άγνοια κάποιες φορές σώζει…

Όμως πήρα την καραμέλα του «γιάπη» χωρίς να γνωρίζω την τιμή της. Και χωρίς να ακούσω το μέσα μου. Η ορμή της νιότης μου ήταν βαρήκοη και μύωψ…

Όταν είδα τι έκανα, τρόμαξα. Στην απαίτηση της καριέρας μου, παρ’ ολίγο να σκοτώσω την ψυχή μου. Είχα φύλακα άγγελο τον άλλον εαυτό μου. Για να σωθώ, αρρώστησα.  Και έμαθα ότι οι αδυναμίες μου με προστατεύουν και με κρατάνε ζωντανή.

Αυτο που κραταω;

Τα ταλέντα που καλλιέργησα.

Τη δημιουργικότητα που ανάπτυξα.

Τη δύναμη που ανακάλυψα στις αδυναμίες μου.

Την επιμονή στις επιθυμίες και στους στόχους μου. Με αυτή τη σειρά.

Τη  χαρά της επαγγελματικής ωριμότητας, των καινούργιων επιδιώξεων, των νέων προσδοκιών.

Τα άλλα τα ξεπλένω στην καλοκαιρινή θάλασσα.

46 χρόνια.

Συνάντησα πολλούς ανθρώπους.

Γέλασα, χάρηκα, διασκέδασα, ερωτεύτηκα, αγάπησα, πόνεσα, πληγώθηκα, προδόθηκα, απογοητεύτηκα.

Έζησα με τους ανθρώπους και χωρίς αυτούς.

Δικαίως και αδίκως έκρινα και κρίθηκα. Αδίκησα και με αδίκησαν.

Έζησα τιμές και μεγαλεία, ακυρώσεις και ματαιώσεις. Ικανοποίησα ματαιοδοξίες, δικές μου και άλλων.

Φίλοι και αγαπημένοι έφυγαν από τη ζωή μου. Έφυγα από σχέσεις, έδιωξα ανθρώπους, άλλοι έφυγαν από εμένα. Κάποιοι μείνανε για λίγο, άλλοι περισσότερο. Με κάποιους είμαστε ακόμα μαζί,  τους ευχαριστώ γι' αυτό, είναι πολύτιμο δώρο. 

Θρήνησα τον πατέρα μου και άλλες ανθρώπινες απώλειες. Είδα φίλους να πεθαίνουν πριν προλάβουν να ζήσουν.

Έπραξα πολλά, σωστά και όμορφα, λάθη δράσης και λανθασμένες επιλογές.

Μέσα σε αυτά τα 46 χρόνια, έχασα τις ελπίδες μου, τα όνειρά μου, τη χαρά μου. Κάποιες φορές και την πίστη μου στη ζωή, στους ανθρώπους και στον εαυτό μου. Και τα ξαναβρήκα.

Συναντήθηκα και έζησα με τη φωτεινή και τη σκοτεινή πλευρά των άλλων, του εαυτού μου και της ζωής.

Αυτο που κραταω;

Την αποδοχή και το σεβασμό της διαφορετικότητας και της μοναδικότητα των άλλων.

Την αγάπη, την εκτίμηση και το σεβασμό.

Το φως που πάντα υπάρχει κάπου γύρω και μέσα στους ανθρώπους.

Τον άλλον εαυτό, τον εύθραυστο, τον ντροπαλό και πολύτιμο. Τον πηγαίνω βόλτα τις ηλιόλουστες μέρες.

Το χιούμορ της ζωής. Ακόμα και όταν γελάει μαζί μου.

Αν όμως πρέπει να κρατήσω μόνο ένα από όλα αυτά, τότε κρατάω το ίδιο το Δώρο. Το Δώρο της Ζωής. Γιατί γνωρίζω πια ότι ακόμα και τις στιγμές που δεν ξέρω τι να κάνω με τη ζωή μου, η Ζωή πάντα ξέρει τι να κάνει για εμένα. Με σκουντάει –άλλοτε τρυφερά, άλλοτε ζόρικα- και με πάει παρακάτω.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν σε αυτά τα 46 καλοκαίρια και τους 45 χειμώνες. Μπορεί να είναι η μισή μου ζωή. Μπορεί και όχι. Κανείς δεν ξέρει. Αν όμως, όπως λένε, οι «επιθυμίες» κρατάνε ζωντανούς τους ανθρώπους, τότε έχω μπροστά μου άλλα τόσα όμορφα σπαρταριστά καινούργια χρονάκια να μεγαλώσω και τόσα σχέδια για πριν και μετά τα 95 μου… Και ίσως τότε αρχίσω να γερνάω.