Χωρίς τίτλο...
Η ποίηση συχνά μοιάζει παραμελημένη και απαξιωμένη. Όμως...
Ευτυχώς όμως, πάντα όταν "σου απευθύνει" το λόγο της, ξαφνικά ο δρόμος προς την καρδιά της ουσίας ανοίγει με τόση άνεση, ταχύτητα και ευκολία που μένεις άφωνος. Φωτίζει κάτι, κάποια πτυχή της πραγματικότητας με έναν τρόπο τόσο μοναδικό αλλάζοντας για πάντα την οπτική σου για τα πράγματα και τις καταστάσεις. Ευτυχώς.
Το ποίημα που ακολουθεί το διάβασα ως εισαγωγή σε κάποιο άρθρο που δεν θυμάμαι ούτε το θέμα του, ούτε τον τίτλο του.
Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει το ίδιο το ποίημα.
Έστρωσα το τραπέζι για έναν.
Για μένα. Άναψα την τιβί.
Κάθισα. Για να σωθεί ο καπιταλισμός
απαιτούνται θυσίες απ’ όλους μας.
Χτύπησε το τηλέφωνο. Ρωτούσες
αν μπορούσες να περάσεις.
Μπορούσες. Έσβησα την τιβί.
Σηκώθηκα. Ο καπιταλισμός
αιμορραγεί και πεθαίνει. Είπα.
Άλλαξα τραπεζομάντιλο.
Έστρωσα το τραπέζι για δύο.
Σωτήρης Παστάκας «Χαμένο Κορμί» εκδ. Μελάνι 2010
« Προηγούμενο: Ο θαυμασμός ΙΙ
Επόμενο: Οι εποχές »
0 Σχολια